Siegfried Trinkle: Dä Schaddä
Wie’se sich schu bewegd, vun hinnä ogugd, ä oinzige Augeweide. Ä bissel dierfdig um’d Hüfd rum, es isch hald wies isch, ned jeder kon alles ho. Grad kidzelt mei Schaddä mid dä ihre Boi, ohne dases mergt. Er beginnt ä rechds Schbiel mid dänä zwai, wondert ufwärds, straicheld faschd schu unverschämd ihren Rügge, schade dengi mar, isch hald nur mei Schaddä, bledzlich ändert’se d‘Richdung, so dase faschd ä Broblem grieg ihrä zu folge. Straifd debei Straicher, husch iwer d’Rindä vun da Boim, wie bsoffä ä bissel ukondrulierd hinnärä här, greiz dä Wäg mid däm ihräm, verlierden, fongdn wiedär ei, wie wänner däm ihrigän heerig wär. Wer wais womeglich zlong dä Sonn ausgsedsd, mir isch wie wänn dä mei in dä ihre verliebd wär, so wie ich, ich gäbs jo zu in ihre Rügosichd, frai me schu uff ihr mid sicherhaid schänes Gsichd, grad had mei Schaddä mol wieder ihre Boi verwischd. Au, ich glaub jezd isch’s vorbei, die gehd oifach ieber stross, ihr Ziel scheind Bohschdazion zu sei. Jezd fressd’mer d’Überdachung vun dä Schdazion mei Schaddä wäg, wie dä noch gonz jung Dag dä Dunschd vun dä vergongänä Nachd. Ändlich, sie drähd ä bissel um, sowas, gepflegder Bard, schdehdem gud.