Jürgen Pfeifer: Der Frissl

Mit dem Frissl - des isch aa so was!

Wie oft hebb ich als Kind net der Frissl g’hatt - der war immer do - der Frissl - aus’äm Nix. Du hosch nix Schlecht’s gedenkt, du bisch morgends uffg’wacht - un du hosch än g’hatt - uff oi Mol un schunn Widder!
„Mommä, ich konn net uffsteh, ich hebb Halsweh un schlecht isch mä’s aa.“ „Du wärsch der Frissl hou!“, hot sie donn immer g’moint un än meiner Stern g’fielht. „Schunn Widder?“, hebb i mich oft g’wunnert, weil - egal, was mä weh gedou hot - s’war immer der Frissl - mol bloß ä bissl der Frissl odder - un do hot mei Modder donn schunn ä bedenklichs G’sicht g’macht - än starker Frissel. „Do hosch dä awwer än ostennicner Frissl eig’fongä - do bleibsch mol heit im Bett liggä und geh’sch net in d’Schul.
„Bleibt vun dem weg!“, hot sie mei G’schwister vor mir g’warnt - „der hot der Frissl, schunsch steckt Ihr Eich noch oo!“ „Der Widder!“
Meischdens war äm nexschde Tag alles wie weggeblose, s’ war oft ä kurze G’schicht mit dem Frissl, richtig ernschd gnummer hot mä’n aa net. „Was solls, der kummt un geht, wie er will.

„Warsch geschdern kronk?“, hot d’Lehrerin än Grund wegä meim Fehldag wissä wolle. „Ja, der Frissl Widder!“ „Was?“ - „Der Frissl halt!“
Gott sei Donk hot sie nie weider gfrogt.
Oimol bin ich gonz schwer dogleije, hebb g’moint, jetz isch’s aus - jetz hot der Frissl sei Uschuldigkeit verlöre un holt mi endgültig -gonz heiß war mä’s un iwweraal äm gonze Körper hebb i sou roude Pfitzlen un Bepperlen g’hatt. Elend und schwach bin i im Bett rumgleje unn hebb g’schwitzt wie der Deifel. S’erscht Mol hot der Doktor wege mir kumme messä - der hot mi gründlich unnersucht. „Streck mol die Zung raus un saag AA!“ „Oh Jesses“ - Mei Temperatur isch gmesse worre.
„41,5 Grad Fieber hot der Buu -- un donn die Bopplä - des isch Scharlach!“
Des Wort war mir nei un mit wimmernder Stimm hebb i zurückg’frogt: „Isch’s net der Frissl?“
Der Doktor hot mä gar koi Antwort gewwä, vielleicht hot er’s gar net verstonenr oder hot gmoint, dass ich was vor mich noo phantasier in meim Delirium.
Ich war froh. „Gott sei Donk, mol koin Frissl - s’war endlich mol ebbes G’scheits, mit dem jeder, wu was dävuu versteht, aa was ofongä kann“.
 
Wonn du neemlich in der Schul oder zu deiner Kamerade immer bloß sage konnsch, dass schu Widder der Frissl g’hatt hosch, kummsch dä so longsom aa bleed vor - un die onnerer hewwä immer bloß mit äm Kopf g’schittelt.
Abber jetz mit dem Scharlach, des war was Rechts. Ä richtige Medizin hebb i verschriwwä kriegt - net wie beim Frissl oifach ä Ei mit Rotwei verkleppert zum Trinkä. Noi, richtige Tablette vun der Apothek - un zwar Tablette mit Schokoladg’schmack - extra für Kinner, dass die die aa nemmer un net glei rausspucke. Also die warä richtig gut!! Schoklad war domols noch selten - die hosch mol hechschdens äm Oustern, zum Nikolaus oder zu Weihnächte kriegt - awwer schunsch jo net. Jeden Tag hett i 2 Stück nemmer sollä - oini morgends - oini owerds. Des hebb i aa der erschd Tag so befolgt - hebb 2 gnumme un des Röhrle mit der Tablette immer Widder uff’s Nachtischl g’legt un im Bett weiter vor mi no sinniert - der Schokoladengeschmack noch im Mund. In der erschde Nacht hebb i furchtbar geträumt. Ich bin im Bett g’legä - un vun unner ruff senn hunnerte vun Schnecke mit Häusle iwwers Zudeck Richtung mei G’sicht g’loffä - immer näher senn sie kummä un hinner sich hewwä sie mei gonzes Bett mit ihrem Schleim versaut - Ekelhaft.
 
Kurz bevor sie än meim Kinn o’kummer senn, bin i mit än äräm lauter G’schrei -Gott sei Donk- uffg’wacht. S’gonze Haus hebb i uff’gweckt - alles isch reig’stürmt kummer, um zu guckä, was mit dem arme kronkä Kerl passiert isch. Ich hebb g’schrawwer wie äm Spieß: „Macht die Schnecke weg!“ „Der isch iwwerg’schnappt!“, hot mein Bruder glei feschtg’stellt - „äm beschde, mir liffere ihn glei än Wiesloch ei“. D’Modder hot mi in ihrm Arm beruhigt „Do isch nix, do senn koi Schnecken- des hosch bloß gedroomt!“ Endlich bin i zu mir kummer un hebb mi selwer dävuu iwwerzeige kenne, dass i net vun ärä Kompanie Schnecke verfolgt werr. „Jees, des arme Kind, hoffentlich wird er widder un s’bleibt nix zurück!“, hot mei Modder mi bedauert        
un des hot mä g’faller.
Äm nexschde Morgä - Gott sei Donk hebb i durchg’schlofe, uhne vun denne Schneckä weiter traktiert zu werre - äm nexschde Morgen hebb i als erschdes mei Tablettl g’numme - CA4. Widder den Schokoladengeschmack im Mund - herrlich!
„Schee, sou kronk zu sei! - ob i noch sou ä Tablett nemme g’könnt?“ - Die Versuchung war grouß un i hebb glei noch ä Mol 2 Tablette aus dem Röhrle rausg’nummer und bis obends hebb i alle Tablette wegg’schlotzt g’hatt.
D’Modder isch obends noch ihrm G’schäft reikummä um zu guckä, wie mir’s geht. Ich hebb’s awwer erschd net mitkriegt, weil i eig’schlofä war.

Jedenfalls uff oimol än Ruck un ä Mordsg’schrei, dass i glei hellwach war. „Sag bloß, du hosch die gonze Tablette uff oimol gnumme!?“ Ruck zuck war der Doktor do. „Stelle Sie sich vor, der dumm Kerl hot die gonze Tablette uff oimol g’numme“. Der Doktor hot Gott sei Donk g’lacht un g’moint, dass i wegä dem net glei Sterbe meest. Er hot mi awwer ermahnt un mi druff eig’schwore, des nemmee zu machä.
Sou schnell war i net däfuu des Mol. 14 Tag hebb i im Bett bleibe messä - net wie beim Frissel bloß oin Daag oder je nach Frissl mit äm Frissl sogar in d’Schul. Mit der Entschuldigung bin i in d’Schul - un d’Lehrerin hot bombig reagiert un mich mordsmeßig bedauert, dass ich sou schwer kronk war.