Michael Köhler: nunnerzus

Was fier en Daag. Do werd’s oim ganz warm ums Herz. B’sonners do, wo’s saichd isch un d’Sonn so rechd an me no kommt. Jo, heid Morge ischs noch rechd frisch gwäh, abber jetzt isches schee warm worre. Von obbe leichded de blaue Himml, koi Wolg’ isch zu sehe.

En haufe Landschaft isch um me rum; Erlebrüch, feichde Wiese un kloine Wälder.

Uff de Landschdroß dribbe, am Waldrand, rasese widder wie die Verrickde. Mer kennd grad moine, de Deifl isch hinner ihne her. Abber so sinn se halt mol, d’Mensche. Die henn alles, bloß koi Zeid.

Jetzt habbe scho so viele Johr’ uff meim Buggl’ un muss trotzdem immer widder nei ofange. De ganz’ Daag binne unnerwegs un finn koi oinzig ruhige Minud.

Zum Glick geht’s nur nunnerzus, do brauche me ned ganz so arg ozuschdrenge. Glei am Ofang geht’s sogar ziemlich hefdich de Berg nunner un do habes dann scho rechd eilig. Weider drunne werd’s Dal dann braider un ich kann’s gmiedlicher ogehe lasse.

Schmugge Derfer, kloine Schdädt un sogar e alds Kloschder, ligge uff meim Weg.

Glei hinner Karlsruh’ ward mei alder Kumpel, de Rhein, uff me. Gmoinsam mache ma uns dann uff de Weg nach Holland. Isch jo scho e lange Rais.

Un was e ned alles so mitmache muss: Bedonierde Ufer, Schdellfalle, Staimännle un nackte Fieß im Wasser. Des Neischde sinn Enderenne. Do werre jede Menge gelbe Blaschdigendewaggele uff me nei kippt. D’Leid schdehn am Ufer un dun sich keeschdlich amisiere, ich froog me bloß, ibber was aigendlich?

In de letschde Johr duds aa immer efders so arg regne, dasse oschließend mei liebe Mieh hab’, des viele Wasser widder fortzuschaffe. Dezu brauche dann en haufe Platz un muss me in de Ebene drunne so richdig ausbraide.

Gud, Hochwasser hat’s frieher aa scho gebbe, abber halt ned so oft wie heidzdaag. Mensch, was ischen jetzt do widder los?

En Krangewaage schdeht obbe, midde uffem Radweg. Unne am Ufer, glei nebbe seller große Sandbank, liggt e jung’s Mädle im Gras. Zwai Sanidäder beige sich grad ibber se. Um se rum schdehe e paar Junge un gugge ziemlich betrebeld aus de Wäsch’. Die sehn alle nimmeh bsonners frisch aus.

Ibberall im Gras ligge leere Flasche un zsammedrickde Dose. Des arme Mädle, ganz blass isches.

Abber, sei wie’s will, ich kann me jetzt nimmeh länger uffhalde, denn ich muss weider. D’Nordsee dud uff me warde …